| (หันทะ มะยัง ธัมมะสังเวคะปัจจะเวกขะณะปาฐัง ภะณามะ เส) |
เชิญเถิด เราทั้งหลาย จงกล่าวคาถาพิจารณาธรรมสังเวชเถิด |
| สัพเพ สังขารา อะนิจจา |
สังขารคือร่างกายจิตใจ, แลรูปธรรมนามธรรมทั้งหมดทั้งสิ้น,
มันไม่เที่ยง, เกิดขึ้นแล้วดับไปมีแล้วหายไป
|
| สัพเพ สังขารา ทุกขา |
สังขารคือร่างกายจิตใจ, แลรูปธรรมนามธรรมทั้งหมดทั้งสิ้น,
มันเป็นทุกข์ทนยาก, เพราะเกิดขึ้นแล้วแก่เจ็บตายไป
|
| สัพเพ ธัมมา อะนัตตา |
สิ่งทั้งหลายทั้งปวง, ทั้งที่เป็นสังขารแลมิใช่สังขารทั้งหมดทั้งสิ้น,
ไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตน, ไม่ควรถือว่าเราว่าของเราว่าตัวว่าตนของเรา
|
| อะธุวัง ชีวิตัง |
ชีวิตเป็นของไม่ยั่งยืน |
| ธุวัง มะระณัง |
ความตายเป็นของยั่งยืน |
| อะวัสสัง มะยา มะริตัพพัง |
อันเราจะพึงตายเป็นแท้ |
| มะระณะปะริโยสานัง เม ชีวิตัง |
ชีวิตของเรามีความตายเป็นที่สุดรอบ |
| ชีวิตัง เม อะนิยะตัง |
ชีวิตของเราเป็นของไม่เที่ยง |
| มะระณัง เม นิยะตัง |
ความตายของเราเป็นของเที่ยง |
| วะตะ |
ควรที่จะสังเวช |
| อะยัง กาโย อะจิรัง |
ร่างกายนี้มิได้ตั้งอยู่นาน |
| อะเปตะวิญญาโณ |
ครั้นปราศจากวิญญาณ |
| ฉุฑโฑ |
อันเขาทิ้งเสียแล้ว |
| อธิเสสสะติ |
จักนอนทับ |
| ปะฐะวิง |
ซึ่งแผ่นดิน |
| กะลิงคะรัง อิวะ |
ประดุจดังว่าท่อนไม้และท่อนฟืน |
| นิรัตถัง |
หาประโยชน์มิได้ |
| อะนิจจา วะตะ สังขารา |
สังขารทั้งหลายไม่เที่ยงหนอ |
| อุปปาทะวะยะธัมมิโน |
มีความเกิดขึ้นแล้วมีความเสื่อมไปเป็นธรรมดา |
| อุปปัชชิตฺวา นิรุชฌันติ |
ครั้นเกิดขึ้นแล้วย่อมดับไป |
| เตสัง วูปะสะโม สุโข |
ความเข้าไปสงบระงับสังขารทั้งหลาย, เป็นสุขอย่างยิ่ง, ดังนี้ |